Ոմանք մտահոգված էին Չինաստանի՝ գերտերության կարգավիճակ ձեռք բերելու հեռանկարով՝ ընդգծելով այն փաստը, որ Ռուսաստանը կարող է Չինաստանի հետ կապված իր մտահոգություններն ունենալ՝ չնայած այն հանգամանքին, որ Հարավչինական ծովում եւ Բալթյան երկրներում ԱՄՆ-ի գերիշխանության վերաբերյալ առկա է ընդհանուր դժգոհություն: Քննարկվեց հետևյալը.

• Ռուսաստանը զգուշանում է չինական հնարավոր էքսպանսիայից դեպի Արեւմուտք, հատկապես այն տարածքների նկատմամբ, որոնք Ռուսաստանը կարողացավ նվաճել Չինաստանից եւ Պեկինի պայմանագրով միացնել իրեն 1860 թթ․ (բնական պաշարներով հարուստ Սիբիր, Ուրալյան լեռներից արեւելք ընկնող տարածք): Այդ ժամանակաընթացքում Քինգ տոհմի կայսրությունը թուլացավ հյուսիսում՝ Ռուսաստանի կայսրության առաջացրած մարտահրավերների պատճառով, իսկ հարավում՝ բրիտանացիների, երբ վերջիններս հենակետ ստեղծեցին Հոնկոնգում:
• Պեկինի պայմանագրով Ռուսաստանին կցված տարածքը այնքան մեծ էր, որ այսօր այն կազմում է Ռուսաստանի ցամաքային տարածքի ավելի քան 75% -ը, ինչը երեք անգամ ավելի մեծ է, քան Եվրոպական միության տարածքը։
• Ընդամենը 150 տարի առաջ կորցրած իր տարածքները վերադարձնելու Չինաստանի փորձը հնարավորություն կտա ընդլայնել եւ տեղավորել իր մեծ ու անընդհատ աճող բնակչությանը:
• Չինաստանի 1.45 միլիարդ բնակչությունը Ռուսաստանի 145 միլիոնի համեմատ հավասարազոր է 10-ը 1-ի հարաբերակցության: Այս հարաբերակցությունը հատկապես կարեւոր է Ռուսաստանի համար՝ հաշվի առնելով, որ վերջինիս բնակչությունը շարունակաբար նվազում է:
• Ռուսաստանի խորը կախվածությունը Չինաստանից՝ պայմանավորված վերջինիս կողմից ռուսական հումքի ու էներգիայի գնմամբ, կարող է խոչընդոտել Ռուսաստանին զարգացնելու իր սեփական կարողությունները հումքին ավելացված արժեք ավելացնելու առումով նախքան այն Չինաստան արտահանելը։

Նշվեց, որ առկա են մի շարք պատճառներ, որոնք պարզաբանում են, թե ինչու Չինաստանը չի ընդլայնում իր սահմանները դեպի իր նախկին տարածքներ, որոնք այժմ Ռուսաստանի կազմում են։ Թեեւ Չինաստանի հզորությունն այժմ աճում է, սակայն ռազմական տեսանկյունից այն դեռեւս ի վիճակի չէ մարտահրավեր նետելու Ռուսաստանին: Քննարկման մասնակիցներից մեկը հիշատակեց 1969 թվականի Խորհրդային Միության եւ Չինաստանի միջեւ տեղի ունեցած չհայտարարված սահմանային բախումը։ Արդյունքում ստորագրվեցին պայմանագրեր, տարածաշրջանում վերահաստատվեց խաղաղություն, սակայն այդ բախումը հանգեցրեց երկու կոմունիստական ռեժիմների պառակտմանը: Նշվեց նաեւ, որ այս համաձայնագրերի ստորագրման պահին Խորհրդային Միությունը դեռ չէր լուծարվել, իսկ Չինաստանն դեռ հեռու էր տնտեսական եւ ռազմական գերտերություն դառնալուց։ Մեկ այլ զսպող գործոն կարող է հանդիսանալ այս երկու հարեւան երկրների միջեւ միջուկային պատերազմի հավանականությունը:

Մասնակիցները եկան այն եզրակացության, որ Ռուսաստանի եւ Չինաստանի ներկայիս գործընկերությունը թելադրված է հարմարության գործոնով։ Երկու ազգերն էլ աշխատում են միասին արեւմուտքի գերիշխանությունը հաղթահարելու եւ ավելի մրցակցային դառնալու ուղղությամբ։ Այնուամենայնիվ, քանի որ Չինաստանն ավելի ու ավելի է հզորանում, իսկ Ռուսաստանի բնակչությունը շարունակում է նվազել, հարց է առաջանում՝ արդյո՞ք Չինաստանը կշարունակի նույն գործելակերպը: